دلم بدجور هوای پاییز تهران رو کرده.هوای بارون و برف و باد و سرماش.هوای عصرهای دل انگیزش، هوای دوستیهای پاکش.
هوای عاشقانه های پرشورش. هوای تمام روزهای خوب گذشته. هوای پاییز شاید بهانه است.
اما بهترین بهانه است که خاطراتش پررنگتر از هر وقت دیگه توی ذهنم بیداد می کنه.
اون خیابون گردی های عصرانه با همسر، نیمکت های سرد و ساندویچ هایدا،اون قرارهای دوستانه و پیک نیک رفتن ها، اون دور هم جمع شدن های خالص و ناب ،خونه شلوغ ما، انتظار رسیدن همسر یخ بسته، شر و شور کودکی های زنده در وجودمون. گرم و گرم و گرم در سرمای پاییز.پاییز تهران.